| محمود دولت آبادی در گفت وگو با یك روزنامه ی آمریكایی گفت: می خواهم یك نویسنده ی ایرانی در كشورم باقی بمانم. روزنامه ی نیویورك تایمز گزارشی را از محمود دولت آبادی داستان نویس منتشر كرده شامل گفت وگویی با این نویسنده ی پیشكسوت كه اوایل امسال برای حضور در جشنواره ی ادبی بین المللی «صداهای جهانی ادبیات» به نیویورك سفر كرد. در این گزارش آمده است: دولت آبادی پس از آن كه در سال ۱۹۷۴ توسط مأموران ساواك دستگیر شد، از بازجویانش پرسید به چه اتهامی دستگیر شده است كه در پاسخ شنید: «هیچ اتهامی. اما همه ی آن هایی كه دستگیر كرده ایم، به نظر نسخه هایی از رمان های شما را دارند و همین موجب شده تا شما عاملی برای تحریك انقلابیون شوید.» دولت آبادی كه اكنون ۷۱ساله است، گفت: به عنوان یك نویسنده مسیری را پیموده ام كه در آن داستان های حماسی كشورم را نقل كرده ام كه لزوما شامل تاریخی می شود كه بسیاری از آن نوشته نشده است. خالق رمان «كلیدر» افزود: اما در انجام این كار نیاز بوده است كه صبر و پشتكار فراوانی داشته باشم. من از زندگی انتظارهای خیلی كمی داشته ام. نیویورك تایمز در ادامه ی گزارش خود به رمان «زوال كلنل» دولت آبادی اشاره می كند؛ داستان پنج فرزند شخصیت اصلی كتاب كه افسر ارتش شاه ایران است كه هریك مسیرهای سیاسی متفاوتی را پیش می گیرند و البته بهای آن را نیز می پردازند. كتاب «زوال كلنل» به زبان های آلمانی و انگلیسی ترجمه شده است و به گفته ی دولت آبادی، سه سال پیش نسخه ای از آن در اختیار وزارت فرهنگ و ارشاد ایران قرار گرفته؛ اما هیچ پاسخی دریافت نكرده است. دولت آبادی در این باره به نیویورك تایمز گفت: سرانجام معاون فرهنگی وزارت ارشاد آن را خواند و پاسخ داد كه كتاب خوبی است؛ اما روایت متفاوتی از انقلاب است. این كتاب درك و برداشت ما از آن گونه كه انقلاب اتفاق افتاده، نیست. اما من در پاسخ گفتم این درك من از هر آن چیزی است كه اتفاق افتاده است. تاكنون آن ها نه پاسخ مثبت داده اند و نه منفی و كتاب در شرایط نامعلومی قرار دارد. نویسنده ی نیویورك تایمز افزوده است: با وجود شهرت فراوانی كه دولت آبادی در ایران دارد، «زوال كلنل» تنها دومین رمان اوست كه در آمریكا منتشر می شود. اولین كتاب او با نام «جای خالی سلوچ» در سال ۲۰۰۷ به چاپ رسید. ادامه ی گزارش به دوران كودكی دولت آبادی اشاره می كند؛ از این كه در خانواده ای كشاورز در خراسان متولد شد و همراه پدرش در مزرعه كار می كرد. او حتا در این شرایط نیز شدیدا اهل مطالعه بود و كنجكاوی زیادی درباره ی جهان خارج نشان می داد: «من با یك چراغ بر روی پشت بام كتاب می خواندم. در آن شرایط «جنگ و صلح» می خواندم». دولت آبادی با تشویق پدر راهی مركز استان و پس از آن تهران شد و شغل های مختلفی را تجربه كرد؛ از كار در كفاشی و آرایشگاه تا تعمیرگاه دوچرخه و مأمور فروش بلیت سینما. او در پاسخ به این كه آیا برای پیدا كردن طرح داستان بوده كه به این شغل های سخت روی آورده، گفت: نه، برای درآمد و گذران زندگی بود. او با تأكید بر این كه قصد هیچ رویارویی و برخوردی را با كسی ندارد، گفت: فلسفه و طرز كار من، با رویارویی و برخورد ارتباطی ندارد. من می خواهم به نویسندگی ادامه دهم و همچنان یك نویسنده ی ایرانی در كشورم بمانم؛ برای همین ترجیح می دهم هیچ برخوردی نداشته باشم. دولت آبادی در پایان گفت: چیزهایی نوشته ام كه اگر آن ها را بخوانید، پرسش هایی را در ذهن شما ایجاد می كند. اما من آن ها را با هدف رویارویی با كسی ننوشته ام؛ بلكه این نوشته ها به نفع سیستم اداره ی كشورم است تا از نویسندگانی كه در داخل كار می كنند، آگاهی یابند. در كشور ما این باید یك اقدام معمولی جلوه كند كه افرادی كه دیدگاه های مختلفی دارند، منطقا می توانند مخالفت كنند. | 
